Termin „niebieska pełnia” nie odnosi się do koloru Księżyca. Jest to określenie jednej z dwóch pełni księżycowych, które mają miejsce w jednym kalendarzowym miesiącu. Pierwsza pełnia w takim miesiącu nazywana jest po prostu „pełnią”, a druga to właśnie „niebieska pełnia”.
Zjawisko to jest dość rzadkie i zdarza się średnio raz na około 2,5-3 lata. Jest to wynik różnicy pomiędzy długością kalendarzowego miesiąca a czasem trwania jednego obiegu Księżyca wokół Ziemi (ok. 29,5 dnia). W praktyce oznacza to, że w niektórych latach możemy obserwować 13 pełni zamiast zwykłych 12.
Dla obserwatorów nieba, „niebieska pełnia” nie różni się od zwykłej pełni księżycowej pod względem wyglądu, ale może być ciekawa z kilku powodów:
- Rzadkość zjawiska: Zdarza się raz na kilka lat, co czyni je atrakcyjnym dla osób zainteresowanych astronomią.
- Kultura i folklor: Wiele kultur i tradycji przywiązuje pewne znaczenia do pojawienia się „niebieskiej pełni”. Może to być interesujące z punktu widzenia antropologii i etnologii.
- Moment refleksji: Dla niektórych osób każda pełnia księżycowa jest czasem refleksji i osobistego zastanowienia, a „niebieska pełnia” może dostarczyć dodatkowej okazji do takich praktyk.
- Astrofotografia: Osoby zajmujące się astrofotografią mogą uznać „niebieską pełnię” za kolejną okazję do zdobycia interesujących ujęć.
Ostatecznie, mimo że „niebieska pełnia” nie jest niebieska, stanowi ona interesujący fenomen astronomiczny i kulturowy.
Na uwagę zasługuje też fakt, że nadchodząca pełnia Księżyca będzie w koniunkcji z Saturnem. Oba ciała niebieskie znajdą się blisko siebie na nieboskłonie, co stanowi dodatkowy atut fotogeniczny nadchodzącej Superpełni.
